نظریه فیلم فمینیستی و فلسفه سینمای دلوز

از میان هنرها، سینما هنری ست که ژیل دلوز بسیار به آن می پردازد. در سینما 1 : حرکت- تصویر و سینما2 : زمان- تصویر، او اشاره های بسیاری به کارگردانهای سینما و منتقدان آن می کند و درباره گسترش سینما از دوران صامت به دوران مدرن سخن می گوید. دلوز می گوید که کار دو جلدی او درباره ی سینما، یک تاریخ سینما نیست بلکه طبقه بندی تصاویر و نشانه هاست. دلوز مولفان بزرگ سینما را قابل مقایسه با اندیشگران می داند. آنها با حرکت- تصویرها و زمان- تصویرها به جای مفاهیم می اندیشند. هدف او در تنظیم منطق این اندیشه در تصویر- حرکت و زمان- تصویر برقراری نسبتی میان ماده و تصاویر و حرکت و زمان است. دلوز در سینما 2 : زمان- تصویر، این نقل قول از تارکوفسکی را می آورد: «در فیلم مدرن، زمان پایه ی سینما می شود همانطور که صدا در موسیقی و رنگ در نقاشی.» در اوایل دهه ی 70 تحت تاثیر جنبش زنان، منتقدان فیلم شروع به متفاوت دیدن فیلم و تاریخ سینما کردند. نتیجه این تلاش ارائه نوعی تاریخ نگاری سینمای بدیل بود که به بازکشف کارگردانان و بازیگران زن فراموش شده کمک کرد. در نگاهی جامعه شناختی هدف کارخانه ی رویا سازی هالیوود، تولید آگاهی کاذب بود، به گونه ای که فیلمها زنان واقعی را نشان نمی دادند بلکه تنها تصاویری کلیشه ای و ایدئولوژیک مملو از زنانگی را به نمایش می گذاشتند. این تصاویر به مخاطب مونث فرصتی برای شناخت درست نمی داد بلکه جایی برای فرار به فانتزی از طریق همذات پنداری با کلیشه ها بود. نتیجه بیشتر از خودبیگانگی بود تا آزادی. دلوز در تقابل با قدرت زبان از نیروهای حیات سخن می گوید. به نظر او هدف اصلی هنر، پدید آوردن احساس است. بدین ترتیب احساس در استدلال دلوز جایی خارج از شناخت یا فهم مشترک قرار می گیرد. احساس ادراکی ماشینی است، به عبارت دیگر اثر هنری همچون یک ماشین عمل می کند. ماشینی که اثرات لرزش، ارتعاش و حرکت را پدید می آورد. تجربه ی امر سینمایی تنها بازنمایی چیزی که دارای معنا باشد نیست بلکه سرهم ساختی زیبایی شناختی ست که همراه با مخاطب یا تماشاگر از طریق فرآیندهای مولکولی شدن، حرکت و ارتعاش می کند. اثر هنری اتصال برقرار می کند و از طریق تاثیر، شدت، شدن و احساس عمل می کند و نه ضرورتا از طریق سوبژکتیویته، هویت و بازنمایی .